προστατικός

-ή, -ό / προστατικός, -ή, -όν, ΝΑ

νεοελλ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον αδένα προστάτη («προστατικό υγρό»)

2. το αρσ. ως ουσ. ο προστατικός

αυτός που πάσχει από νόσο τού προστάτη

3. φρ. «προστατική μοίρα ουρήθρας» — το αρχικό τμήμα τής ανδρικής ουρήθρας που διασχίζει τον προστάτη

αρχ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε προστάτη, σε αρχηγό («ἐκ προστατικῆς ῥίζης ἐκβλαστάνει τύραννος», Πλάτ.)

2. αυτός που είναι έτοιμος, πρόθυμος να παράσχει προστασία («προστατικὸς καὶ βοηθητικός», Πλούτ.)

3. το ουδ. ως ουσ. τὸ προστατικόν

α) ύφος που ταιριάζει σε αρχηγό

β) συνεκδ. μεγαλοπρεπές ύφος

γ) υποχρέωση, απαίτηση που περιλαμβάνεται σε συμβόλαιο μίσθωσης.

[ΕΤΥΜΟΛ. < προστάτης. Η λ., ως επιστημον. όρος τής Νέας Ελληνικής, είναι αντιδάνεια, πρβλ. αγγλ. prostatic < prostate < προστάτης].